What a random night, full of regrets... and doubts in my capabilities
Ever since I was young, the only thing that I can be proud of is being a consistent academic achiever. Parang hanggang sa lumaki ako, nakasanayan ko na dapat at the end of school year, may medalya ako. Hanggang sa unti-unti ko na palang nadedevelop yung academic validation na makakasira sa akin ngayon.
Minsan nga napapaisip ako, kung wala yung mga yun, sino na ba ako? Mamaliitin ko yung sarili ko. Hindi ako maniniwala sa kakayahan ko. Mas lalo akong napanghihinaan ng loob ngayong college, lalo na at pagkatapos nito, real world na.
Kailangan ko nang tumayo sa sarili kong mga paa.
Yun ang kinakatakot ko. Kaya ko bang dalhin yung sarili ko? Kaya ko bang gawin yung mga bagay na dapat matutunan sa course kong ito? Bakit parang naliligaw ako, at hindi ko alam kung saang direksyon yung tatahakin ko.
Sabi ko dati, gusto ko na mag-college para makatapos na ako.
Pero ngayong nasa mismong sitwasyon na ako. Takot na takot ako. Bakit parang mag-isa ako? Other people don't know my struggles. Hindi nila alam na pagod na pagod na ako. Hindi ko rin alam sa sarili ko, bakit ganito?
Dumagdag pa yung block namin na ang toxic ng mga tao. Gusto ko lang na makatapos, pero bakit magsesecond sem palang, pinagdududahan ko na yung sarili ko.
Hays, my problems are too shallow compared to others. Ni hindi ko nga alam sa sarili ko bakit ako nagkakaganito.
I feel so brokenhearted because of a guy. I feel so lost because I don't have any motivation at all for my studies. Hindi ko alam saan ako pupulutin.
Kasi for sure, kotang kota na sakin yung mga kaibigan ko. Kesyo pasaway daw ako, hindi nakikinig sa mga payo nila. Pero gusto ko rin naman, kaso dehado talaga itong puso ko. Masyadong wasak para mag function ng ayos yung utak ko.
I thought I'm already okay. I honestly thought my heart is fully healed. But why am I still having panic attacks? Why am I crying over him during night time. Why do I fell so deeply to a guy na simula palang, kitang-kita ko na red flag na. Why do I let myself be broken again. Bakit ako nagpakatanga? Tangina, hindi ako magkakaganito ngayon kung iningatan ko lang yung puso ko.
Edi sana hindi apektado yung isipan ko. My emotional and mental health are so fucked up to the point that I can't focus. Hindi ko na makilala yung sarili ko. Masyado akong nawasak dahil sa'yo, Nick.
Hindi ko na alam, pagod na pagod na pagod na ako.
No comments:
Post a Comment